ROZWIĄZANIE KONKURSU O ŚMIERCI ROBINA...

ZWYCIĘSKIE OPOWIADANIE:

JAKUB SZYDŁOWSKI

(Redakcja: Ł.Ś. /Korekta: Renata Łukaszewska)

ŚMIERĆ ROBINA...

„WIELKI SUKCES LONDYSKIEJ POLICJI!”

„BOGACI MOGĄ SPAĆ SPOKOJNIE!”

„ROBERT DE RAINAULT TRIUMFUJE!”

Były to tylko nieliczne nagłówki z gazet, które ukazały się tamtego dnia. Komisarz de Rainault siedział właśnie w swoim biurze przy ulicy Alder Street, a na jego biurku leżał świeży egzemplarz miejskiego dziennika. Po wieloletnich staraniach wreszcie udało mu się dopaść rozsławianego przez brukowce Robin Hooda. Bezczelny bandyta od lat terroryzował bogaczy, a de Rainault ścigał go po całej Anglii i kiedy wreszcie udało mu się go dopaść, wcale się z tego nie ucieszył. Człowiek w kapturze był już od dawna sztywny, kiedy go znaleźli. Gębę miał całą w prochach, które upodobniły go po śmierci do bałwana. Umarł od przedawkowania kokainy? To byłoby zbyt proste! I de Rainault o tym wiedział. Ktoś dopadł tego dupka przed nim i komisarz poprzysiągł sobie, że dowie się, kto to taki.

Naburmuszony odchylił się w tył na trzeszczącym fotelu i splatając ręce na karku zaczął się zastanawiać, co tak naprawdę mogło się stać. Miał nadzieję, że odpowiedzi udzieli mu szczegółowy raport z sekcji zwłok.

Drzwi do jego gabinetu otworzyły się nagle i stanął w nich młody mężczyzna o rudych włosach, ubrany w turkusowy sweter i czarne spodnie. Zielone oczy niepewnie spoglądały na komisarza zza grubych szkieł w rogowych oprawach. De Rainault domyślił się, że to nowy pomocnik koronera.

- Czego? - burknął, chcąc zademonstrować obojętność i opanowanie, ale zupełnie mu to nie wyszło.

- Mam wyniki, o które pan prosił. Sekcja zwłok tego... no wie pan – powiedział chłopak, kładąc na biurku brązową teczkę. De Rainault nie wytrzymał i ociężale rzucił się na dokumenty.

- Uganiałem się za tym zuchwałym skurwielem przez tyle lat! – wrzasnął, szarpiąc zapięcie od teczki. – Muszę wiedzieć, kto dopadł go przede mną!

Czytając dokument, nagle znieruchomiał. Jego pulchne palce zacisnęły na wydrukach, po czym powoli zmięły je w papierową kulę. Twarz komisarza była czerwona ze złości.

- Kurwa! – krzyknął i poderwał się z krzesła. Jego duży brzuch uderzył o blat biurka.

- Kurwa, kurwa, kurwa! To parszywe bydle śmieje się ze mnie nawet po śmierci! Chichra mi się prosto w twarz!

Chłopak nie wiedząc jak zareagować, zaczął się cofać w stronę drzwi. Nie bardzo rozumiał powodu nagłego wybuchu komisarza. W końcu media uznały go za bohatera, a mimo to komisarz Robert de Rainault wściekał się jak szaleniec.

- Przez tę sprawę straciłem żonę, rodzinny majątek, pieprzonego psa, a z córką widuję się raz do roku, wypisując jej kolejne czeki. A wy co stwierdzacie w raporcie? Że się kurwa zadławił?! Zadławił się p-r-e-c-l-e-m!

Ostatnie słowa komisarz wycedził przez zęby. Wziął zamach i cisnął papierową kulą w stronę młodego mężczyzny, ale papier był zbyt lekki i nie doleciał. 

- Po-powiedz koronerowi, ż-że takie ekspertyzy to może sobie w d-dupę wsadzić! I pomyśleć, że m-mamy XXI wiek, J-jezu! - zaczął się jąkać, a w oczach stanęły mu łzy.

Wreszcie, okręcił się na pięcie i wypadł z biura, zostawiając za sobą oniemiałego chłopaka, który ledwie uchylił się przed trzaskającymi drzwiami...